Alain Maskens! Who's that man? Deze Brusselse arts, publicist en drijfveer van de Brusselse civiele maatschappij is wellicht zo goed als onbekend in Vlaanderen maar ook in Wallonië en zelfs in Brussel probeert men hem dood te zwijgen. Niet als u een democraat bent die het nuttig vindt dat men echt nadenkt over de organisatie van de Brusselse samenleving... Indien ik er aan toevoeg dat hij helemaal “politiek niet correct” is zal het u misschien niet meer verbazen dat men hem nogal vlug aan de kant schuift...
Echte “zinnekes” zijn niet (meer) welkom in Brussel In feite maakt Alain Maskens zich sinds lange jaren veel zorgen tegenover de felle opkomst van verschillende vormen van nationalisme die gebaseerd zijn op identiteitscriteria zoals de taal, de godsdienst en de etnische afkomst maar ook over de recuperatie van deze standpunten door extremisten van allerlei pluimage. Hij heeft dat verwoord in een groot aantal artikels maar ook in twee boeken en de publicist heeft blijkbaar nog geen zin om zich eindelijk meer bezig te houden met zijn familie dan met zijn Brusselse gemeenschap.
De dwaalwegen van Mono-Vlamingen en Mono-Walen Voor het grootste genoegen van deze gemeenschap! Want hij toont met veel goede argumenten dat de huidige vorm van het Gewest niet de beste formule is voor een normale ontplooiing van Brussel en haar negentien gemeenten. Des te meer omdat de Brusselse Vlamingen soms nog de indruk hebben dat het nog steeds het FDF is dat de lakens uitdeelt zoals in de jaren 70 van de vorige eeuw.
Maar er zijn ook structurele complicaties die men gemakkelijk zou kunnen regelen door een betere verdeling van de bevoegdheden en een reorganisatie van de instellingen. Het probleem is de uiterste communautarisering: plaats voor “zinnekes” is er steeds minder in het centrum van het land en dan komt men uit op “Mono-Vlamingen en Mono-Walen” en belandt men op de "dwaalwegen en gevaren van mono-identitaire ideologieën".
Dat legde Maskens uit in 2000 in een eerste boek en vier jaar later nog eens in een andere scherpe analyse.
De parade van politici in het Kaaitheater Zeer bewust van de grote rol die Brussel zou kunnen spelen in de promotie van een maatschappijmodel waarin de diversiteit gevaloriseerd wordt en waarin de solidariteit de voornoemde verschillen achter zich laat, was hij een vaste deelnemer in Brussel van de grote “pow wows” over het burgerschap, als co-auteur van het Brussels Manifest in 2002. Een jaar later was hij dan ook medeoprichter van de vzw Manifesto, waar hij tot in 2008 voorzitter van was.
En daarmee was het nog niet gedaan want met Manifesto heeft hij in 2007 deelgenomen aan de redactie van de Oproep van de Brusselaars en aan de oprichting van het gemeenschappelijk platform voor de toekomst van het Brussels Gewest, in feite de stuwende kracht achter een andere grote mobilisatie van de burgers; de Staten-Generaal van Brussel (2009). Een interessante algemene reflectie die heel ver ging op allerlei vlakken. En die besloten werd door een grote vergadering in het Kaaitheater in aanwezigheid van de Brusselse toppolitici...die er heel weinig rekening mee hielden toen ze terug naar huis gingen.
Ze kwamen er gewoon paraderen! Intussen bleef Alain Maskens aanhouden... Hij is een fameuze basismilitant dus die in zijn boeken en in zijn artikels maar ook ter gelegenheid van al deze evenementen de politieke partijen herhaaldelijk heeft opgeroepen om zich te organiseren op een regionale basis en ook om zich terug te verenigen op het Belgische niveau. Zeker niet om terug te keren naar “la Belgique de papa” maar om een echte federale staat uit te bouwen en ook een multicultureel België.
Maar ondanks al deze inspanningen zijn vandaag de traditionele partijen nog altijd georganiseerd op basis van de taal en doen ze er ook alles voor om op het federale niveau niet samen te moeten opkomen. Alain Maskens heeft daar zijn conclusies uitgetrokken:geen enkele traditionele partij wil dus de Brusselse kiezer de mogelijkheid geven te kiezen voor een project dat alle burgers bijeen brengt, over de taalgemeenschappen heen. En dat blijft hij warempel nog niet aanvaarden. Hij is natuurlijk geneigd zelf op te komen met Pro Bruxsel, een echte meertalige en multiculturele partij maar toch wil hij nog een laatste poging ondernemen.
Hij heeft daarom de Brusselaars aangemaand in een korte maar bondige tekst van een dertigtal bladzijden zich niet te laten foppen en een echte revolutie der geesten gevraagd.
Een tijdbom, die “boom”... In feite is het bijna te laat: er is een demografische boom op komst in de hoofdstad maar de politici willen de gevolgen amper onder de loep nemen. En deze boom zou zich dan in bom kunnen omtoveren indien men niet vlug de grote problemen van het onderwijs en van de sociale integratie in acht neemt.
Maar er moet ook goede wil zijn: men klaagt dat veel “nieuwe Brusselaars” met hun schotelantennes meer naar de TV-stations van hun land van herkomst kijken dan naar die van bij ons. En dat bevordert niet de integratie. Maar de communautarisering laat niet toe echte Belgische multiculturele zenders op te richten.
Men heeft het ook over de gebrekkelijke talenkennis van de Brusselse jeugd maar het onderwijs mag ook niet tweetalig zijn. En zo kan Maskens tientallen voorbeelden opsommen.
Vandaar zijn laatste oproep aan de partijen maar ook aan de burgers want zonder deze laatste kunnen ze ook niet naar de macht grijpen... Geloof me nu of niet: Maskens blijft doorbijten.
Christian Laporte, politiek kommentator bij de “Libre”
Echte “zinnekes” zijn niet (meer) welkom in Brussel In feite maakt Alain Maskens zich sinds lange jaren veel zorgen tegenover de felle opkomst van verschillende vormen van nationalisme die gebaseerd zijn op identiteitscriteria zoals de taal, de godsdienst en de etnische afkomst maar ook over de recuperatie van deze standpunten door extremisten van allerlei pluimage. Hij heeft dat verwoord in een groot aantal artikels maar ook in twee boeken en de publicist heeft blijkbaar nog geen zin om zich eindelijk meer bezig te houden met zijn familie dan met zijn Brusselse gemeenschap.
De dwaalwegen van Mono-Vlamingen en Mono-Walen Voor het grootste genoegen van deze gemeenschap! Want hij toont met veel goede argumenten dat de huidige vorm van het Gewest niet de beste formule is voor een normale ontplooiing van Brussel en haar negentien gemeenten. Des te meer omdat de Brusselse Vlamingen soms nog de indruk hebben dat het nog steeds het FDF is dat de lakens uitdeelt zoals in de jaren 70 van de vorige eeuw.
Maar er zijn ook structurele complicaties die men gemakkelijk zou kunnen regelen door een betere verdeling van de bevoegdheden en een reorganisatie van de instellingen. Het probleem is de uiterste communautarisering: plaats voor “zinnekes” is er steeds minder in het centrum van het land en dan komt men uit op “Mono-Vlamingen en Mono-Walen” en belandt men op de "dwaalwegen en gevaren van mono-identitaire ideologieën".
Dat legde Maskens uit in 2000 in een eerste boek en vier jaar later nog eens in een andere scherpe analyse.
De parade van politici in het Kaaitheater Zeer bewust van de grote rol die Brussel zou kunnen spelen in de promotie van een maatschappijmodel waarin de diversiteit gevaloriseerd wordt en waarin de solidariteit de voornoemde verschillen achter zich laat, was hij een vaste deelnemer in Brussel van de grote “pow wows” over het burgerschap, als co-auteur van het Brussels Manifest in 2002. Een jaar later was hij dan ook medeoprichter van de vzw Manifesto, waar hij tot in 2008 voorzitter van was.
En daarmee was het nog niet gedaan want met Manifesto heeft hij in 2007 deelgenomen aan de redactie van de Oproep van de Brusselaars en aan de oprichting van het gemeenschappelijk platform voor de toekomst van het Brussels Gewest, in feite de stuwende kracht achter een andere grote mobilisatie van de burgers; de Staten-Generaal van Brussel (2009). Een interessante algemene reflectie die heel ver ging op allerlei vlakken. En die besloten werd door een grote vergadering in het Kaaitheater in aanwezigheid van de Brusselse toppolitici...die er heel weinig rekening mee hielden toen ze terug naar huis gingen.
Ze kwamen er gewoon paraderen! Intussen bleef Alain Maskens aanhouden... Hij is een fameuze basismilitant dus die in zijn boeken en in zijn artikels maar ook ter gelegenheid van al deze evenementen de politieke partijen herhaaldelijk heeft opgeroepen om zich te organiseren op een regionale basis en ook om zich terug te verenigen op het Belgische niveau. Zeker niet om terug te keren naar “la Belgique de papa” maar om een echte federale staat uit te bouwen en ook een multicultureel België.
Maar ondanks al deze inspanningen zijn vandaag de traditionele partijen nog altijd georganiseerd op basis van de taal en doen ze er ook alles voor om op het federale niveau niet samen te moeten opkomen. Alain Maskens heeft daar zijn conclusies uitgetrokken:geen enkele traditionele partij wil dus de Brusselse kiezer de mogelijkheid geven te kiezen voor een project dat alle burgers bijeen brengt, over de taalgemeenschappen heen. En dat blijft hij warempel nog niet aanvaarden. Hij is natuurlijk geneigd zelf op te komen met Pro Bruxsel, een echte meertalige en multiculturele partij maar toch wil hij nog een laatste poging ondernemen.
Hij heeft daarom de Brusselaars aangemaand in een korte maar bondige tekst van een dertigtal bladzijden zich niet te laten foppen en een echte revolutie der geesten gevraagd.
Een tijdbom, die “boom”... In feite is het bijna te laat: er is een demografische boom op komst in de hoofdstad maar de politici willen de gevolgen amper onder de loep nemen. En deze boom zou zich dan in bom kunnen omtoveren indien men niet vlug de grote problemen van het onderwijs en van de sociale integratie in acht neemt.
Maar er moet ook goede wil zijn: men klaagt dat veel “nieuwe Brusselaars” met hun schotelantennes meer naar de TV-stations van hun land van herkomst kijken dan naar die van bij ons. En dat bevordert niet de integratie. Maar de communautarisering laat niet toe echte Belgische multiculturele zenders op te richten.
Men heeft het ook over de gebrekkelijke talenkennis van de Brusselse jeugd maar het onderwijs mag ook niet tweetalig zijn. En zo kan Maskens tientallen voorbeelden opsommen.
Vandaar zijn laatste oproep aan de partijen maar ook aan de burgers want zonder deze laatste kunnen ze ook niet naar de macht grijpen... Geloof me nu of niet: Maskens blijft doorbijten.
Christian Laporte, politiek kommentator bij de “Libre”